Deep forest green

Are you going to Scarborough fair, parsley sage rosemary and thyme?
Remember me to the one who lives there, she once was a true love of mine.
Mostrando entradas con la etiqueta amor. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta amor. Mostrar todas las entradas

domingo, 16 de diciembre de 2012

Ni la plata.

Los lobos no lloran. No al menos en su forma humana. Adrián no lloraba jamás. Nunca. Ni con rabia ni con tristeza, ni por compasión ni de alegría ni de emoción. No lloraba de impotencia, no lloraba por el dolor de las heridas. Todo lo aguantaba gritando y callando. Todo era seco. Al menos en forma humana. 
 Un día dijo que se había visto llorar estando de lobo, de refilón en un metal. Que tenía las manos húmedas al despertar. Las lágrimas de hombre lobo podrían ser un veneno muy potente para redimir a tus hermanos y hacer rendirse a tus enemigos. Pero ¿quién se atreve a coger las lágrimas de las mismas mandíbulas de la bestia? 


-Ari, ayer volví a llorar.
-¿Cómo lo sabes?- Digo, mientras le acaricio el pelo.
-Sabía salado. Sólo salado. Soy acero.
-Eres acero, que cortas
-Lo siento.- Dice, mientras pasa los dedos por el hematoma de mi abdomen.
-Puede que algún día alguien haga preguntas.
-Lo siento.
-No llores.- Le digo en tono burlón.
-El mes que viene me acordaré de esto y lo haré.

Él quiere llorar y no puede. Al revés que cuando era niño. Me palpa los brazos y los hombros, las manos y los pies.
-Estás fría.
-Soy acero.
-No.-Meditó unos instantes.- Eres plata pura.

¿Qué querría decir? Ni la plata hace llorar al hombre lobo.

lunes, 24 de octubre de 2011

La Morte d'Arthur. *

Ad- Que puñeta, que puñeta que te toque gobernar en un momento tan jodido como ese. Joder, hay que ser muy grade para liarla tanto y pasar a la posteridad como un heroe.

A-El rey Arturo.

Ad- El puto rey Arturo. No digas. Un imperio decadente, con una pesima gestion en provicias, abandona la plaza y te deja a merced de todo cuanto bastardo hambriento quiera atacarte. Tus vecinos, los vecinos de tus vecinos, los amigos de tus enemigos, los enemigos de los que te dejaron tirado... ale! todos a la fiesta! Caigamos sobre Inglaterra! Y aun encima, Dios.

A-Los hay con un par.

Ad-Si si. Vaya par. Hay que ser muy grande. Y no hablemos de la zorra de su hermana que... si yo no digo nada pero... No no, sin dolor no hay gloria. Pero que puñeta. Que puñeta.

A-Una jodienda.

Ad-Tatalmente. Eso si, otros, no hubieran durado ni dos dias. Tenia que morir, es que, era lo que quedaba. Porque la cosa estaba dificil, que vaya panorama.

A-Porque la honra ni pensarlo, claro.

Ad-El honor! Claro, claro. El honor es lo primero. Que monarca, joder. Ya no hay reyes asi!!

A-Adrian, te prohibo leer a Steinbeck los domingos.





*Lo siento, he tenido un problema con mi tecla de las tildes, os entrego esta desgracia ortografica con las disculpas pertiennetes.

domingo, 2 de enero de 2011

La chica del bus.

No hace mucho tiempo, tampoco es que sucediera ayer mismo, yo (Rosamary o Sage) tuve que volver a casa en autobus.
El recorrido era algo largo así que me senté, y tranquilamente sentada fui dejando pasar las paradas, una tras otra, viendo como la gente se subía y se bajaba hasta que el vehículo decidio estropearse y todos nos bajamos para entrar en otro autobús que afortunadamente estaba estacionado al lado.
Justo detrás de mi, una chica esperaba su turno para poder subirse.
Caray, que envidia... que bien le quedanesos pantalones.
Pero también,que gafas de sol tan bonitas. Combinaban bien con el color cereza apagado de sus labios.¿Pero qué...?
La blusa era de flores y la chaqueta deliciosamente combinadacon el pantalón.
Paga, y no se le ocurre otra cosa que sentarse delante de mi.justo delante. Lo suficientemente cerca como para que yo pueda pensar. Pensar en... en... joder! En lo buena que está!
Porque no m atrevo a mirar para inspeccionar su atuendo y cmprobar si hay algo que me guste. Si al rato ya no es eso... es ella. Que tiene un pelo negro rizo y lustroso. Y pecas, creo que pecas... y una figura envidiable, admirable. Deseable.
Y luego parece que uno lo tiene claro. Y si, claro. Pero la belleza, la belleza siempre nos anda traicionando.

Aguante las ganas terribles que tenía de no parar de mirarla, que me apetecía enamorarme de ella. Con las gafas de sol no podía saber si se percataba de mis vistazos furtivos. Aguaté y me bajé - por fin- en mi parada.
La fruta del paraíso giró en mi cabeza toda la tarde. ¡Y la de cosas en las que me dio que pensar la chica del bus!
Sin embargo, por la noche, volvía a soñar con él.

jueves, 5 de agosto de 2010

Tópico literario 1: el amor.

Ella dice "tú", Y "tú" tiene que hacerlo.

"Palleat omnis amans: hic est color apus amanti
hoc decet, hoc multi non ualuisse putant."

O lo que es lo mismo...

"Pálido esté todo el que ama: es éste el color del amante;
bien va con él, pues en él muchos sabrán ver su mal."

(Ars Amandi, Ovidio).

"Tú", maestro fiel de las Metamorfosis y las carnes; "Tú", arcipreste licencioso.
"Tú", ama.

domingo, 25 de julio de 2010

Canciones para la redención (II)

Los muertos pueden dar tanto calor como los vivos en los momentos negros. Una persona con un recuerdo en sus manos tiene más que rodeada por extraños.

El que no crea en el espiritismo, que sepa, que elespíritu de Lope nos acecha, y que, en el más allá, sigue escribiendo comedias (y tragedias).
Uno puede mirar una foto antigua y sentir, de pronto, cómo las ganas de vivir le soplan en la nuca.

Ahí detrás, escondidos por nosotros mismos,está eso que fuimos, toca redimirse de ocultarles la muerte a los niños.

Como decía uno de nuestros amantes predilectos:

CHOVE NA CIDADE
Chove de noite na cidade
Chove de noite na cidade vella.

Na cidade vella torta e sombriza
chove unha donda
cadea de eternidade.

Pra que os canos choren
por Sempre e máis Despois
chove na Cidade.

(...)

Pra que as ponlas das árbores choren
por Sempre e máis Despois
chove na Aldea.

(Manuel Antonio)

Dios, canto te boto de menos.

sábado, 29 de mayo de 2010

Medievalismos aparte...


Amor, a ti me venh’ora queixar

de mia senhor, que te faz enviar

cada u dórmio sempre m’espertar

e faz-me de gran coita sofredor.

Pois m’ela non quer veer nen falar,

que me queres Amor?[1]

Este queixume te venh’or dizer[2]:

que me non queiras meu sono tolher[3]

pola fremosa de bon parecer

que de matar home sempr’ha sabor.

Pois m’ela nenhum ben quiso fazer,

que me queres Amor?

Amor, castiga-te d’esto, por én

que me non tolhas meu sono por quen

me quis matar e me teve en desden

e de mia sorte será pecador.

Pois m’ela nunca quiso fazer ben,

que me queres Amor?

Amor, castiga-te d’esto, por tal

que me non tolhas meu sono por qual

me non faz ben e sol me faz gran mal

e mi-o fará, d’esto son jolgador.

Poi-lo seu ben cedo coita mi val,

que me queres Amor?


Puto amor, amor de mierda, amor hijo bastardo de rata bastarda con medio corazón.
El amor a veces se corta las venes y a veces te da palizas... y a veces, a veces... a veces no es amor de mierda ni putoamor, a veces solo es amor. Pero que voy a decir yo que vosotros no sepais. Todo el mundo es ingeniero en amor. Absolutamente todo el mundo.
Sentimentalismos a parte, Fernan do Squio tenía muchas y muy nobles facetas, aquí reproduciremos dos, una de cal y otra de arena, una de aceite (lubricante) y otra de vinagre.
El amor a Dios, también tiene su parte... digamos interesante, no se priven de leer esta perla medieval, del queridísimo compatriota, Fernan do Squio:

A vós, Dona abadessa,

de min, Don Fernand’Esquio,

estas doas vos envio,

porque sei que sodes essa

dona que as merecedes:

quatro caralhos franceses,

e dous à prioressa.

Pois sodes amiga minha,

non quer’a custa catar,

quero-vos ja esto dar,

ca non tenho al tan aginha:

quatro caralhos de mesa,

que me deu üa burguesa,

dous e dous ena bainha.

Mui bem vos semelharan,

ca sequer levan cordões

de senhos pares de colhões;

agora vo-los daran:

quatro caralhos asnaes,

ëmanguados en coraes,

con que colhades o pan.


Mmm interesante tema... el mundo del juguete erótico... me pregunto si allá arriba, mil kilómetros al norte, los venderían en sus ferias, hace algunos siglos. Pero bueno, ese tema, ya lo tratará Rosemary a su debido tiempo.
Buenas noches a todos, soy Sage, y ha sido un placer conocerles. Y no, Parsley, no se me dan bien las presentaciones.